O MNIE

„Wiersze Agnieszki Moroz przekładają teorię matematyczną na język poetycki: „podsłuchują” o czym myślą bohaterowie wierszy, co planują i jak czują się w najtrudniejszej z ról: relacjach z innymi ludźmi. Podmiot liryczny tych wierszy nie jest jednostką „czystą”, syntetyczną, pełną naiwnej wiary w ludzi i w przyszłość. Wręcz przeciwnie – mamy wrażenie, że o świecie opowiada nam człowiek, który przeżył wiele rozczarowań, a jego uczuciowość pełna jest sprzeczności i zadr, zawiedziona, pozbawiona złudzeń. […] Bohaterowie wierszy są realistami, zawieszonymi pomiędzy papierosem i tabletkami na uspokojenie, kłótnią z trzaskaniem drzwiami i leniwą, kawiarnianą rozmową.”

Anna Maria Musz „Teoria gier międzyludzkich”

„Agnieszka ma za sobą udany debiut tomikiem „Każdy idzie do nieba” (2006r.). Ale nie każdy, jest zdolny do wstąpienia na literacki parnas w wieku nastu lat. Tym bardziej rzecz jest godna podziwu i zauważenia. […] Wnikliwa, autorska introspekcja odsłania przed odbiorcą bogaty pejzaż owocujący soczystą głębią metafor. Przekaz poetycki jest jasny, nie zaburzony typową dla młodego pokolenia ekwilibrystyką słowną. Dostrzegam jakieś wyobcowanie Agnieszki, której niedopasowanie wyrażane w licznych pytaniach, nie pozwala się odnaleźć w skomercjalizowanej rzeczywistości. Wrażliwość na piękno kosztuje i każdy twórca musi (musiał) się z tym zmierzyć. Zmieniały się co najwyżej środki wyrazu. Sporo tu o nieporozumieniach na linii kobieta-mężczyzna, czyli odwiecznego konfliktu pomiędzy dwoma odrębnymi rodzajami tego samego gatunku, choć wzajemna niechęć ma w sobie coś z wyrafinowania.”

Piotr Prokopiak „Wszyscy jesteśmy magikami”

„To wiersze bardzo współczesne. Posiadają one bardzo realistyczne tło naszego świata tu i teraz, stąpające po ziemi, wśród prawdziwych rzeczy i głosów. Ich domyślnym tłem jest miasto z wszelkimi jego fakturami. Ich bolesnym tembrem jest samotność w tym mieście, a może raczej solipsyzm, a może raczej osobność, na pewno ego. […] Jedną z najmocniejszych wartości w tych wierszach jest znakomity wręcz melanż „przyziemności” z kulturowością. […] W ten sposób to chodzenie po ziemi jest tutaj transformowane w cały kod znaków i sensów, które rewaloryzują ową przyziemność i w naturalny sposób przenoszą ją w sferę odruchów psychologicznych, estetycznych i aksjologicznych. […] To wiersze mądre. Autorka daje nimi świadectwo życia refleksyjnego i to na poziomie godnym twórczej, kreatywnej poezji. […] To wiersze piękne! Tak, myślałem, że będę miał do czynienia z przypadkiem równym wielu innym, a jednak to jest coś „ponad”. Prawdziwy talent, autentyczna predyspozycja do samodzielnej i oryginalnej kreacji.”

Leszek Żuliński „Piękna alienacja Agnieszki Moroz”

„To są czułe wiersze, rozedrgane, przygnębiające w swych mądrych prawdach. Między sobą a Agnieszką Moroz widzę zupełnie inne poetyki oraz czuję przecież sporą różnicę pokoleniową, a jednak czytam tu to, co chciałbym przeczytać, co sam czuję, co być może sam na swój sposób już kiedyś napisałem. To chyba jest u młodej poetki ten błysk uniwersalizmu i znakomity przykład dla tezy, że nowa „faktura realu” i nowe języki poezji nie niweczą wciąż tych samych rozpoznań i doznań egzystencjalnych. Wszyscy jesteśmy Edypami i Joakstami idącymi wciąż tą samą drogą przez mrok i mgłę niespełnienia. O tym niespełnieniu pisze Agnieszka Moroz, udowadniając jak bardzo zmiana dekoracji niczego nie zmienia. I to przede wszystkim uwodzi mnie w jej pisaniu.”

Leszek Żuliński „Życie obok”

„Tomik wierszy Moroz jest zmyślną, ciekawą i udaną próbą poetycką. […] Zbiór zawiera trzydzieści jeden wierszy, które tworzą nad wyraz osobliwą przestrzeń poetycką, będącą kontaminacją wycinków realnego, podlegającego wnikliwej obserwacji świata oraz fantasmagorycznych, niekiedy wręcz utrzymanych w konwencji groteski i karnawału, wizji. Podmiot porusza się po skomplikowanej, igrającej z nim rzeczywistości. […] Poszukiwania egzystencjalne są jednocześnie poszukiwaniem tematów malarskich, wątków, nastroju, obiektów, pejzażu, tła. Wszystko to razem zlewa się w jeden poetycki, pękający wręcz od różnorodności obraz – paradę szaleńców, przemierzających ulicę – zaczarowujących świat magików.”

Adrian Sroka „The Soft Parade na ulicy magików”

„Gdyby spojrzeć na poezję Moroz tylko po wierzchu […] to zobaczymy […] witalność, wyraźnie określoną energię i wyraźnie odczuwalną świeżość; tak naprawdę nie wiadomo z czego wynikającą. […] Moroz wie, co jest poezją. Już wie.”

Czesław Markiewicz „O nowych wierszach Agnieszki Moroz”

„Utwory Agnieszki Moroz potrafią […]ująć rezygnacją z potocznych chwytów, narzekactwa i sentymentalizmu. A przy całej swojej empatii, wyrażanej wersem niewylewnym, wyczuwa się w nich tęsknotę za wyjściem z osobniczej izolacji, chęcią bliższego obcowania z drugim człowiekiem – w sposób niepowierzchowny.”

Wanda Skalska „Agnieszka Moroz Ulica magików”

„Książka A. Moroz, napisana z wyraźną pasją, jest prawdziwym majstersztykiem w swoim gatunku. Autorka prowadzi wywód niezwykle zajmująco, bardzo konkretnie i obrazowo, dając wyraz autentycznego znawstwa tematu. […] Wykazuje przy tym cenną umiejętność przykuwania uwagi czytelnika, który wprowadzony w świat badanych przez nią zagadnień, może być prawdziwie tą narracją uwiedziony.”

Anna Dominiak „Dyskretny urok Pani Mors”

„Agnieszka Moroz wzięła na warsztat twórczość dwóch pisarzy szalenie w Polsce popularnych, choć ich dokonań nie zalicza się do nowatorskich ani literacko odkrywczych. Za to można na przykładzie ich książek dobrze wykazać, co się czytelnikom podoba i jak pisarze odpowiadają na te czytelnicze gusty.W pierwszym rozdziale zatytułowanym „Sztuka uwodzenia czytelnika” autorka zestawiła literackie chwyty dające popularność. Ciekawe, że wyprowadziła je nie z naukowych analiz, a z recenzji lub omówień prasowych. W ten sposób, jakby niechcący, stworzyła podręcznik, jak napisać poczytną książkę. (…)Rozdział drugi – całkiem odmienny od pierwszego – przenosi czytelnika w tematykę śmierci podejmowaną i rozmaicie realizowaną od średniowiecza po współczesność. (…)W rozdziale trzecim i końcowym Agnieszka Moroz łączy wnioski z poprzednich rozdziałów, analizuje kreację śmierci w powieściach Carrolla i Sapkowskiego. (…)Trudny wywód autorka przeprowadziła ciekawie, jej naukową książkę czyta się dobrze, a czytelnik często jest zaskakiwany konstatacjami daleko odbiegającymi od powszechnie obowiązujących prawd.”

Krystyna Kamińska „Uwodzenie przy pomocy śmierci”